Na de geboorte van mijn twee jongste kinderen Mia en Cyriel werd ik opgegeten door het moederschap. Ik wist niet wat eerst te doen. Plots veranderde ik van een mama van 1 kind naar een mama van 3 kinderen. Naast praktisch niet rond geraken, kwam ik ook emotioneel niet rond. Mijn hele leven werd overmeesterd door slaaptekort. Ik werd moe, vermoeid, doodop en uiteindelijk zelfs uitgeput. Mijn lichaam en geest konden simpelweg niet meer functioneren. Ik had medicijnen nodig om te kunnen slapen, om te kunnen opstaan, om te kunnen eten, om te kunnen denken, om te kunnen voelen, om te kunnen leven. Ik was nog slechts een schim van wat ik ooit geweest was. Wat voor mij toen de waarheid was, was immers dat kinderen een moeder nodig hebben die er staat. Niet af en toe, maar voortdurend. Altijd. Ze hebben veiligheid nodig en dat kon enkel ik hen geven. Net ik, die nu geen ik meer was. Ik voelde me bij alles schuldig. Als ik bezig was met 1 kindje, voelde ik me schuldig naar het andere kindje. Was ik bezig met het andere kindje, voelde ik me schuldig naar het ene kindje. En dan hadden we het nog niet over het schuldgevoel naar onze oudste zoon toe. Je kan wel zeggen dat schuldgevoel een heel bekend gevoel is voor mij.
Zo voelde ik me ook reuze schuldig naar de dieren toe. Die durfde ik niet meer op te zoeken. Ik was jaren elke dag bij hen en met hen, en plots van de ene op de andere dag zagen ze me dagen, weken, of zelfs maanden niet meer. Wanneer ik mijn huis eens buiten kwam, nam ik steeds de voordeur terwijl ik normaal voor alles de achterdeur gebruik. Ik kon het niet. Ik kon het niet zien. Ik kon ze niet zien staan. Ik had het gevoel dat ze allemaal naar me keken en dachten: “Slecht baasje, nu je ons niet meer nodig hebt, nu staan we hier maar te staan. We snappen er niets van, je bent ons vergeten, we vervelen ons, je zorgt niet goed voor ons, wij willen een ander baasje.” Dat waren de gedachten die ik helemaal geloofde. Ik voelde dat zwaar oordeel zelfs helemaal tot in de huiskamer. Ik deed soms de rolluiken niet open om hen wijs te maken dat we op reis waren zodat ze het misschien meer zouden aanvaarden.
Allemaal dikke onzin. De dieren hun ongelooflijke kracht is net dat ze geen oordeel hebben. Ze zijn zo ‘in het moment’ en ze zijn zo ontvankelijk dat ze helemaal niets over ons denken. Ze ‘zijn’ gewoon. Ze nemen alles zoals het is en reageren intuïtief als individu en als deel van de kudde op de situatie, met als enige doel in leven blijven.
Dit allemaal even om te schetsen hoe erg het gesteld was met mijn vertrouwen in de dieren, in de balkende hoeve en dus vooral in mezelf. Voor mij was de balkende hoeve voltooid verleden tijd. Mijn jarenlang hard werk was voorbij.
Deze gedachten gaf me rust en tegelijkertijd veel verdriet en opnieuw schuldgevoel. Want niet alleen ikzelf, maar ook mijn man, Morris, familie en vrienden hebben me jarenlang geholpen en gesteund om heel het balkend project op punt te krijgen. En ik zou er nu gewoon mee stoppen?
Als je een tweeling krijgt, en zeker wanneer eentje van hen voortdurend ziek is, is het blijkbaar wel maatschappelijk aanvaard dat je het moeilijk hebt, dat je tijd neemt voor de kids en voor jezelf. Maar na enkele maanden komen de vragen toch ... Heb je geen zin om weer te werken? Zou werken je
geen deugd doen? Wanneer zou je terug beginnen? Het enige wat ik kon antwoorden was: “alles is voorbij. Ik ben het kwijt, de ezelliefde. Ik ga dat coaching werk niet opnieuw opnemen. Genoeg werk in mijn eigen gezin, genoeg werk in mijn relatie, genoeg werk met mezelf.”
Tot ik me op een dag inschreef voor een workshop DREAMBOARD maken bij Ruth van Espazo. Ik zou mijn doel van 2018 zichtbaar maken. Die dag begon met een terug blik op 2017. Snel was duidelijk dat alles 1 zwarte vlek was. Blackout. Ik kon me geen enkele situatie voor de geest halen. Gelukkig had ik mijn gsm mee en ben ik beginnen bladeren door de foto’s van het voorbije jaar. Mooie start voor wat ik toen nog niet kon bedenken: hergeboorte van de balkende hoeve. ‘Dream your life and live your dream’.
We kregen de opdracht om onze BIG WHY? te achterhalen. Deze zijn we dan stap voor stap gaan uitwerken om zo te komen tot een heel stappenplan dat super concrete, piepkleine stapjes inhield. Mijn ‘grote waarom’ in dit leven had blijkbaar toch meer met de ezels te maken dan ik toen nog besefte. Mijn allereerste stapje dat ik kon bedenken, was over de weide stappen richting de pipowagen om daar de informatieve ezelboekjes te halen. Bij het thuiskomen die avond heb ik mezelf de kop in geslagen voor die eerste stap. Die hield immers in dat ik de ezels zou zien. Erger nog: ik zou door hun weide lopen. Ik heb deze stap 2 dagen uitgesteld en toen was er iets, een kleine opheldering, een moment van ruimte, en heb ik het gewoon gedaan. Ik ben over de weide gewandeld. Ben de pipowagen binnen gestapt. Heb enkele ezelboekjes van onder het stof gehaald en ben terug de huiskamer binnen gegaan. Daar hebben de boekjes opnieuw enkele dagen gelegen tot ik me klaar voelde voor de volgende stap. De tweede stap was elke dag 1 pagina lezen uit 1 van de boekjes. Deze boekjes waren 8 jaar geleden ook het prille begin van mijn ezelcarrière dus die laagdrempelige info had ik opnieuw nodig om de ezelliefde weer aan te wakkeren. En zo ging het. Elke dag 1 pagina. Na een tijdje een hoofdstuk. Later opnieuw de cursussen van de opleidingen die ik gevolgd had ... tot ik het weer kon voelen. Tot ik al het stof van mijn hart gehaald had en weer echt het ezelvirus kon voelen.
“Wie een waarom heeft waarvoor hij kan leven, kan bijna elke hoe verdragen”. - Friedrich Nietzsche-
Deze prachtige dag bij mijn hartvriendin Ruth was een keerpunt voor mijn radeloosheid. Elk piepklein stapje was er eentje. Een heel belangrijke om vandaag de dag meer dan ooit voorheen mijn missie te voelen. Ik ken mijn BIG WHY nu goed. Ik weet ondertussen weer helder waarvoor ik elke dag uit bed stap. Door mijn doel goed te kennen kan ik me elke dag opnieuw afvragen of wat ik vandaag doe bijdraagt aan het leven dat ik wil leven.
En natuurlijk zijn er nog moeilijke momenten, is niet elke dag even mooi, zijn er lastige tijden, en zullen die er ook blijven. Die kan ik ondertussen zelfs omarmen, omdat ook deze dalen ervoor zorgen dat ik de pieken beter kan voelen.
Mijn missie bestaat erin om zoveel mogelijk moeders te helpen om hun ‘big why’ te (her)ontdekken. Om zoveel mogelijk moeders onder het stof vandaan te halen. Ik wens alle moeders op aarde toe dat ze zichzelf elke dag op de eerste plaats zetten zonder zich daarbij schuldig te voelen. Ik ben het grote
voorbeeld dat het kan. Ik geloof er namelijk heel erg in dat wanneer wij het leven leiden dat we willen leiden, we in onze kracht staan, en dat onze kinderen hier de vruchten van plukken. Wij leven immers het leven voor, wij leren hen hoe je je dromen kan waarmaken door keuzes te maken. Opvoeden gaat immers over onszelf, en niet over onze kinderen.
Voor wie?
Voor alle moeders op aarde die het gevoel hebben dat er zoveel meer uit hun leven te halen valt dan de voortdurende ratrace die het nu wel lijkt te zijn.
Voor alle moeders die bij elk me-time moment het gevoel hebben dat ze dat maar doen omdat het naar het schijnt nodig is om een goede moeder te zijn, maar die zich eigenlijk alleen maar schuldig voelen tegenover hun gezin.
Voor alle moeders die zichzelf voortdurend met andere moeders vergelijken, en dan denken dat het bij een ander allemaal veel leuker, vlotter en makkelijker loopt. Zeg, misschien hebben zij de workshop al eens gevolgd he? Vergelijk jezelf nooit met een ander, iedereen is ooit aan het begin begonnen. Laat ‘je inschrijven voor deze workshop’ jouw begin zijn.
Voor alle moeders op aarde die al jaren hun dromen en wensen uitstellen tot er rust komt in hun gezinsleven. Sorry lieve moeders, het zal nooit rustiger worden zolang het niet rustig wordt in jouw hart. En dat doe je door jezelf en jouw dromen en wensen op de eerste plaats te zetten.
Wat gaan we doen?
GROOTS DROMEN. Stel dat morgen alles mogelijk zou zijn, zonder beperkingen ... Hoe zou je leven er dan uitzien? Op welke manier kan jij de beste versie van jezelf zijn? Hoe kan jij ontspannen in het ouderschap staan, zonder je daarbij schuldig te voelen? Welke stappen moet je zetten om een evenwichtiger work-life balance te hebben?
Wanneer?
Het einde van een jaar heeft altijd iets heel magisch. Net zoals het begin van een nieuw jaar. We blikken dan terug op wat geweest is. We maken goede voornemens voor het komende jaar.
Daarom wil ik deze magische workshop plannen in deze periode van het jaar. Want ik kan je beloven dat deze krachtige handvaten vele malen effectiever zijn dan de loze voornemens als diëten, joggen of meer me-time. Laat ons samenkomen zodat wij allemaal zoveel mogelijk dromen en wensen waar kunnen maken.
Er zijn drie momenten gepland, zodat je kan kiezen welk moment jou het beste past:
Maandag 17 december: 19u – 22u vrijdag 21 december: 10u – 13u Donderdag 10 januari: 19u – 22u
Prijs:
Onbetaalbaar geschenk voor de rest van jouw leven en voor het leven van je kinderen en alle mensen die van jouw vernieuwde energie en focus mogen genieten.
3 uur veel en belangrijk werk voor 75 euro. Inclusief werkbundel, gezonde versnaperingen, soep, koffie en/of thee.
Breng je iemand mee dan kunnen jullie samen komen aan de prijs van 125 euro.
De workshop gaat door vanaf 3 inschrijvingen. De eventuele annulatie zal minstens 2 dagen op voorhand meegedeeld worden.
Commenti